Forough Tamimi
Forough Tamimi is geboren en opgegroeid in Iran. In Nederland heeft ze culturele antropologie gestudeerd. In de afgelopen vijftien jaar heeft Forough gewerkt als onderzoeker, coach en journalist. Met name schrijven over vluchtelingenproblematiek spreekt haar zeer aan. Zij vindt dat de levensverhalen van vluchtelingen en hun bijdragen aan de Nederlandse samenleving sterk onderbelicht zijn.
foroughtamimi@majalla.nl
Exodus van vluchtelingen: onmenselijke omstandigheden en illegaal teruggestuurd
Een man loopt op sandalen, zonder sokken. Het is heel koud en een dikke laag sneeuw bedekt de grond. In een lange rij achter...
Onze coronadagen
De Perzisch sprekende volken hebben een uitdrukking: er is geen kleur boven de zwarte kleur. Dat zeggen ze tijdens het meemaken van persoonlijke of maatschappelijke tragedies en rampen. En nu tijdens deze wereldwijde corona-epidemie hoor ik het vaak van mijn vrienden en familie.
Gebroken spiegels in het Wertheimpark
We kunnen het niet eens voorstellen dat er op een zonnige dag, de blauwe hemel helemaal helder, rustig en vreedzaam, in kleine stukken gebroken en gekrast wordt. Net als een gebroken blauwe spiegel. Deze verbeelding lijkt mij vrij bizar.
Brief aan een van mijn lotgenoten
Beste vluchteling,
Jij bent vanuit een oorlogsgebied of vanuit een land waarin de burgers niet vrij zijn naar Nederland gekomen. Misschien vanuit een dorp of...
Vier haltes lopen
Een mooi meisje, vier jaar oud of misschien net vijf geworden. Met lange, versierde staartjes. Het is een warme middag in Amsterdam West. Zij...
Religieuze onderdrukking in Eritrea
In Eritrea, een geïsoleerd land in Oost-Afrika,
is al jaren sprake van een totalitair regime. Er is geen persvrijheid, geen politieke
vrijheid en geen godsdienstvrijheid. Sinds
de...
Voor Lili en Howick
De overheid moet kinderen beschermen, niet uitzetten. Dus laten we blijven knokken voor dat Kinderpardon.
Vluchten kan niet meer, ‘ik zou niet weten hoe!’
Op een woensdagavond zat Homa op haar stoel en ik zat naast haar. We dronken thee. De televisie staat aan. Er klinkt een bekend liedje van Annie M. G. Schmidt: “vluchten kan niet meer, ‘k zou niet weten hoe, ik zou niet weten waar naar toe.” Homa zingt mee, met gebogen hoofd en droevige stem.